Het is bijna ironisch hoe wij als mensen elk jaar met vuurwerk en bubbels elkaar een gelukkig Nieuwjaar wensen, vol hoop en goede intenties. We wensen elkaar gezondheid, voorspoed, liefde en geluk toe. Maar hoe snel vergeten we die woorden? Hoe snel vervallen we in patronen van onverschilligheid en egocentrisme?
We zeggen: “Het beste voor jou,” maar in het verkeer drukken we onszelf voor, snijden we anderen af, en vergeten we dat er een mens achter het stuur zit. In de supermarkt is er geen ruimte voor een simpel gebaar van beleefdheid, zoals iemand met een paar items voor laten gaan. In plaats daarvan kijken we weg, haastig en geïrriteerd, alsof onze tijd kostbaarder is dan die van een ander.
We scrollen achteloos voorbij oproepen om hulp op sociale media, maar klagen wél over hoe slecht “de wereld” eraan toe is. We praten over verbinding, maar laten onze buren in eenzaamheid achter. We posten foto’s met filters en glimlachen om likes te verzamelen, terwijl we in het echte leven zelden oprecht vragen: “Hoe gaat het echt met je?”
Als er iets misgaat, wijzen we met de vinger. We kijken naar fouten van anderen, maar vermijden de spiegel. We verkondigen liefde en respect, maar discrimineren nog steeds op basis van kleur, religie, gender of afkomst. We spreken over tolerantie, terwijl we degene die anders denkt of doet, veroordelen zonder te proberen te begrijpen.
En dan zijn er de kleine ongemakkelijke waarheden:
- De vriend die je al maanden niet hebt gesproken omdat je “te druk” bent.
- Het familielid dat je ontwijkt omdat een meningsverschil belangrijker leek dan de band.
- De collega die in stilte worstelt, maar waar je niet bij stilstaat omdat je alleen je eigen deadlines ziet.
Het is pijnlijk hoe vaak we een mooie façade ophouden terwijl we fundamenteel tekortschieten in wat het betekent om mens te zijn: empathisch, respectvol, en verbonden. Misschien is het tijd dat we stoppen met oppervlakkige wensen en beginnen met kleine, echte daden van menselijkheid. Geen grote beloftes, maar simpele gebaren van vriendelijkheid. Want dat is wat uiteindelijk het verschil maakt niet wat we zeggen op 1 januari, maar wat we doen op alle andere dagen van het jaar.
